Eindejaarslijstjes!!! Je weet wel, dat wat ons ieder jaar op de rand van sneeuw in de maag wordt gesplitst en aan de steen van december wordt getoetst ter rechtvaardiging van het oordeel en de enige juiste keuze van muziekspijs of andere smaak van cultuur . Er is iets voor te zeggen, en ja, een mens kan er zelfs zijn voordeel mee doen in ontdekking en verdere koestering. Ik spreek dan niet over het circus de MIA’S genoemd, want dat is de kool het sop niet waard, een enkele uitzondering niet te na gesproken. Las Vegas aan de goed verkopende knoppen van de dag, met een verdwaalde basgitaar op leeftijd en daar dan héél enthousiast over doen met zonde van de zendtijd. Enfin, gewoon negeren die commerciële prul, van ons kent ons. Iemand nog een Milowken ofzo?? En waar is de hooimijt? Die moet toch zeker ieder jaar in de buurt zijn!! Maar wij wijken af en dat is nooit goed voor de coherentie van een betoog.
Het feit is evenwel dat de keuzes van de ‘lijstjes’ niet zelden gebaseerd zijn op het soort favoritisme dat niet eens de lakmoesproef kan doorstaan van de brede bagage aan kennis waarover de ‘gezagspreker’ van dienst zou moeten beschikken. Ieder jaar zijn die lijstjes weer in hetzelfde bedje ziek omdat de lezing ervan zeer doet vermoeden dat het huiswerk niet naar behoren is gedaan en een heel veld ongemoeid is gelaten om welke reden dan ook. Juist ja, ook ik maak mij schuldig als ik een ‘Best of’ lanceer op mijn gezichtenpagina, maar enige oneer van kennis kan ik mij bij deze toch niet aandoen, vermits mijn actieradius die ik heb afgelegd tussen tijdsgeest en verschillende muziekjes, toch niet min te noemen is. “Dikke nek” hoor ik je zeggen, maar dan ga je voorbij aan de onvoorwaardelijke wet van de ervaring en vooral, van de doorgedreven interesse met de voorwaarde niet op te geven van ouderdom of de opkomende veelheid aan het geestesoog. Noem het verslaving voor mijn part, zoekende zalving voor de ziel, maar het is wel zeker dat ik niet toekom met het aanbod van ‘de mooiste lijst van de wereld.’
Daarom is het als graadmeter in vele gevallen voldoende om de leeftijd van de recensent erbij te halen om het vat te zien waaruit hij zijn mening opdiept over genres of groepen. Want kennis kun je enkel verwerven door tijd die het toelaat de bomen door het bos te zien. Een proef op de som is deze. Je haalt een paar lijstjes van de voorbije jaren vanonder het stof en je zet deze in het licht van vandaag. Wat je dan ziet is dat ‘ de wereldgroepen van gisteren’ gestrand zijn in dat wat zij in geen jaren overleven. Of daar gebrek aan talent mee gemoeid is, laat ik nog in het midden. Het sterkt mij wel in de overtuiging dat ‘The Sissorsisters van deze wereld' een wel erg kort leven beschoren zijn in de aanhangers van het juiste hoofd, niet alleen omdat zij teveel van het ‘nu’ afhangen, maar ook omdat zij het alternatieve nest bevuilen waar ze verkoopsmatig eigenlijk en zeker niet toe behoren. Met andere woorden, zij nemen de plaats in van bands die het wel zouden verdienen in de lijstjes te staan. Maar omdat veel hen in de weg staat, totaal niet commercieel of totaal niet gekend, komen zij in het stuk niet voor. Je kan denken, voor veel van die bands is dat juist een zegen, maar het is zeker niet het vrijhuis waarachter de beperkte kennis van het besprokene zich kan verschuilen. Als recensent en zelfbenoemde poortwachter van wat er op de markt komt, heb je niet alleen de plicht om achter alles te gaan in zoverre dat dat mogelijk is, je moet ook de neus hebben om voor de houdbaarheid en de eventuele eeuwigheid van een groep te gaan en daar dan juist over te informeren. Met sommigen is het wel erg gesteld als respect en beroepsernst. Zij bevelen lijstjes aan die zich schuldig maken aan dat wat zich in het jaar ontwikkelt tot het doen vollopen van een festivalweide de volgende zomer, en dit onder het mom van het ‘nec plus ultra’ of andere hoog gegrepen statussen van een scene of groep. Dit terwijl je weet dat deze man of vrouw als aanbeveling maar een fractie kennis heeft van wat er zich onder de alternatieve naald van de platenspeler afspeelt. Ergo, in dienst van de ‘gespecialiseerde muziekbladen en kranten’ bestendigen ze onder de jeugd van muziek datgene wat hun aanbod moet aanbidden op een altaar van te weinig kennis. ‘De mooiste lijst van de wereld’ inderdaad, maar dan alleen voor hen die daar graag mee wegkomen. Bij deze.
Het feit is evenwel dat de keuzes van de ‘lijstjes’ niet zelden gebaseerd zijn op het soort favoritisme dat niet eens de lakmoesproef kan doorstaan van de brede bagage aan kennis waarover de ‘gezagspreker’ van dienst zou moeten beschikken. Ieder jaar zijn die lijstjes weer in hetzelfde bedje ziek omdat de lezing ervan zeer doet vermoeden dat het huiswerk niet naar behoren is gedaan en een heel veld ongemoeid is gelaten om welke reden dan ook. Juist ja, ook ik maak mij schuldig als ik een ‘Best of’ lanceer op mijn gezichtenpagina, maar enige oneer van kennis kan ik mij bij deze toch niet aandoen, vermits mijn actieradius die ik heb afgelegd tussen tijdsgeest en verschillende muziekjes, toch niet min te noemen is. “Dikke nek” hoor ik je zeggen, maar dan ga je voorbij aan de onvoorwaardelijke wet van de ervaring en vooral, van de doorgedreven interesse met de voorwaarde niet op te geven van ouderdom of de opkomende veelheid aan het geestesoog. Noem het verslaving voor mijn part, zoekende zalving voor de ziel, maar het is wel zeker dat ik niet toekom met het aanbod van ‘de mooiste lijst van de wereld.’
Daarom is het als graadmeter in vele gevallen voldoende om de leeftijd van de recensent erbij te halen om het vat te zien waaruit hij zijn mening opdiept over genres of groepen. Want kennis kun je enkel verwerven door tijd die het toelaat de bomen door het bos te zien. Een proef op de som is deze. Je haalt een paar lijstjes van de voorbije jaren vanonder het stof en je zet deze in het licht van vandaag. Wat je dan ziet is dat ‘ de wereldgroepen van gisteren’ gestrand zijn in dat wat zij in geen jaren overleven. Of daar gebrek aan talent mee gemoeid is, laat ik nog in het midden. Het sterkt mij wel in de overtuiging dat ‘The Sissorsisters van deze wereld' een wel erg kort leven beschoren zijn in de aanhangers van het juiste hoofd, niet alleen omdat zij teveel van het ‘nu’ afhangen, maar ook omdat zij het alternatieve nest bevuilen waar ze verkoopsmatig eigenlijk en zeker niet toe behoren. Met andere woorden, zij nemen de plaats in van bands die het wel zouden verdienen in de lijstjes te staan. Maar omdat veel hen in de weg staat, totaal niet commercieel of totaal niet gekend, komen zij in het stuk niet voor. Je kan denken, voor veel van die bands is dat juist een zegen, maar het is zeker niet het vrijhuis waarachter de beperkte kennis van het besprokene zich kan verschuilen. Als recensent en zelfbenoemde poortwachter van wat er op de markt komt, heb je niet alleen de plicht om achter alles te gaan in zoverre dat dat mogelijk is, je moet ook de neus hebben om voor de houdbaarheid en de eventuele eeuwigheid van een groep te gaan en daar dan juist over te informeren. Met sommigen is het wel erg gesteld als respect en beroepsernst. Zij bevelen lijstjes aan die zich schuldig maken aan dat wat zich in het jaar ontwikkelt tot het doen vollopen van een festivalweide de volgende zomer, en dit onder het mom van het ‘nec plus ultra’ of andere hoog gegrepen statussen van een scene of groep. Dit terwijl je weet dat deze man of vrouw als aanbeveling maar een fractie kennis heeft van wat er zich onder de alternatieve naald van de platenspeler afspeelt. Ergo, in dienst van de ‘gespecialiseerde muziekbladen en kranten’ bestendigen ze onder de jeugd van muziek datgene wat hun aanbod moet aanbidden op een altaar van te weinig kennis. ‘De mooiste lijst van de wereld’ inderdaad, maar dan alleen voor hen die daar graag mee wegkomen. Bij deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten